Jak wyglądał mundur żołnierski w czasach ll RP?

Mundur wojskowy w czasach II Rzeczypospolitej Polskiej był symbolem nie tylko służby wojskowej, ale także odrodzonej niepodległości kraju po latach zaborów. Warto przyjrzeć się bliżej jego wyglądowi, elementom składowym oraz ewolucji w okresie międzywojennym.

Jakie były elementy munduru wojskowego w czasach II RP?

Mundur wojskowy w okresie międzywojennym składał się z kilku podstawowych elementów, które były wspólne dla wszystkich rodzajów wojsk. Należały do nich m.in. kurtka mundurowa (mundur wyjściowy) lub bluza (mundur polowy), spodnie, czapka garnizonowa (rogatywka) lub hełm, a także obuwie i pas.

Kurtka mundurowa była wykonana z sukna koloru khaki lub szarozielonego – zależnie od rodzaju wojsk. Miała stójkę, dwurzędowe zapinanie na guziki oraz dwie kieszenie na piersiach i dwie na biodrach. Na ramionach znajdowały się patki z orłem w koronie – godłem Rzeczypospolitej Polskiej. Spodnie były tego samego koloru co kurtka, z lampasami w barwach broni (np. czerwone dla artylerii, żółte dla kawalerii).

Bluza mundurowa, czyli tzw. „mundur polowy”, była lżejsza i bardziej praktyczna od kurtki. Wykonana z materiału o grubszym splocie, miała jednorzędowe zapinanie na guziki i cztery kieszenie. W zależności od rodzaju wojsk noszono taki mundur wojskowy z kołnierzem otwartym lub stójką.

Jak wyglądała rogatywka?

Rogatywka była charakterystycznym elementem polskiego munduru wojskowego. Wykonana z sukna w kolorze munduru, miała wysoki przód z daszkiem oraz czapkę w kształcie trapezu. Na przodzie znajdował się orzeł w koronie oraz kokarda w barwach narodowych. W przypadku oficerów rogatywka była ozdobiona galonem srebrnym lub złotym.

Hełm wzorowany był na francuskim hełmie Adrian, z charakterystycznym grzebieniem na szczycie. Wykonany z blachy stalowej, malowany na kolor khaki lub szarozielony. Na przedniej części hełmu umieszczony był orzeł w koronie.